Ljubav prema muzici otkrio je s devet godina. Od tada do danas svijet oko sebe poima kroz muziku. Svaku obavezu na tom putu shvata kao izazov kojeg vrijedi savladati. Do sada, Elvedin Šabanović, student Muzičke akademije iz Sarajeva i stipendista Fondacije “Izvor nade“,  to radi više nego uspješno.

Šabanović je rođen u Tuzli 16. juna 1999 . godine.  Tokom osnovnog školovanja pojavljuje se ljubav prema muzici te upisuje Nižu muzičku školu u Živinicama. Nakratko staje s muzičkim progresom da bi od petog razreda osnovne škole opet počeo aktivno svirati. 2014. godine upisuje Srednju muzičku školu “Čestmir Mirko Dušek“ u Tuzli. Četiri godine uspješnog srednjoškolskog  rada bile su dovoljne da Šabanović 2018. godine upiše Muzičku akademiju u Sarajevu čiji je trenutni student.

Kada ste otkrili ljubav prema muzici i notama?

Moja ljubav prema muzici spontano se pojavljuje za vrijeme trećeg razreda osnovne škole, odnosno kada sam imao devet godina.

Završili ste Srednju muzičku školu u Tuzli? Kakve vas uspomene vežu za taj period?

Da, to je bio jedan veoma lijep period mog života, period prepun raznih emocija, od strepnje i straha od prijemnog ispita, preko sreće, zadovoljstva, ponosa i na kraju krajeva do tuge zbog rastanka sa prijateljima i profesorima, od kojih su poneki, pored toga što su izvanredni predavači i pedagozi, ljudi koji su mnogima, pa i meni, ostali u srcu, ljudi koje ću uvijek voljeti i poštovati i biti zahvalan na znanju koje su mi prenijeli.

Brojni ispiti na kraju polugodišta, koncerti, interni časovi, javni nastupi, sve nas to činilo drugačijim od većine srednjih škola u ovoj državi. Nismo imali baš tako sjajne uslove za rad, prvenstveno zbog toga sto smo djelili objekat sa još dvije škole.

Zvono koje bi obilježavalo početak i kraj časa u mojoj školi nikad nije zazvonilo, jer ga nismo ni imali. Ali sve to, iako se čini malo tužnim, nikako ne zaslužuje omalovažavanje, upravo suprotno, bez obzira na sve, mislim da u rijetko kojim školama postoji takva atmosfera i jedinstvo i takvi odnosi između profesora i učenika.

Muzički put ste nastavili na Muzičkoj akademiji u Sarajevu. Kako ste zadovoljni dosadašnjim rezultatima studija?

Muzički put je nastavljen zahvaljujući velikom naporu, radu i želji. Prilično sam zadovoljan svojim uspjesima tokom prve godine studija na Muzičkoj akademiji u Sarajevu. Maksimalno se zalažem da ostvarim najbolje rezultate. Osjećaj da treba i da može bolje postoji i kod mene, te uvijek pružam maksimum.

Studij na Muzičkoj akademiji zahtijeva i brojna putovanja i nastupe? Koliko je naporno uskladiti sve studentske obaveze i nastupe po bh. gradovima i dijaspori?

Kad nešto volite i kad se sto posto pronalazite u tome, to nikad ne predstavlja neki nepodnošljiv teret. Obavezu svakako ali opet to shvatite kao trening ili put ka usavršavanju nečega zbog čega ste ponosni i zahvalni Bogu na tom daru.

Član ste i Pontanima hora?

Član sam interreligijskog hora Pontanima, hora koji poštuje i njeguje te istovremeno, na neki način i spaja, sve religije i tradicije u Bosni i Hercegovini.

Koji nastup biste izdvojili i zbog čega?

Mislim da bi se kao jedan poseban nastup mogao izdvojiti učešće na svečanoj ceremoniji otvaranja EYOF-a. Jednostavno ne mogu opisati takve osjećaje  gdje biti  dio takve organizacije i atmosfere tokom noći otvaranja znači biti i dio jednog  historijskog događaja koje će mlade generacije pamtiti kao što pamte i Olimpijadu.

Šta radite u slobodno vrijeme?

Iako ga u od početka studiranja i nemam baš previše, slobodno vrijeme uživam provesti uz klavir, pretvarajući tako ono što mi je u glavi u zvuk, odnosno volim kreirati vlastita djela, ili svoje obrade nekih djela. Pored toga pratim i nogomet, te uživam i u igrama simulacije nogometa.

Koji instrument vam je posebno blizak srcu?

To bi bila harmonika, s obzirom je to prvi instrument koji sam naučio svirati.

Ko je omiljeni skladatelj koji se nalazi na vašem repertoaru?

Što se tiče svjetske muzičke scene danas, prvo mjesto bi zauzeo Hans Zimmer i njegova fenomenalna filmska muzika. U slobodno vrijeme i sam komponiram filmsku muziku.

Što se tiče regiona veliki sam fan pokojnog Tošeta Proeskog i njegovih pjesama, kao i Divanhane i njihovih izvedbi sevdalinki.

Uzeli ste učešće u određenim programima rada Fondacije “Izvor nade“ čiji ste i stipendista? Kako gledate na podršku koja vam pruža Fondacija?

Vrlo mi je drago što sam stipendista Fondacije “Izvor nade“. S podrškom koju mi pruža Fondacija lakše je prebroditi određene poteškoće. Društvo, kao i administracija i uposlenici Fondacije stvaraju jednu vrlo pozitivnu i posebu atmosferu u internatu koja se osjeti i van prostorija Studentskog doma “Izvor nade“.

Koju vrstu muzike biste preporučili svojim vršnjacima? Šta biste izdvojili i zbog čega?

Nisam pobornik jedne vrste muzike. Svako se pronalazi u nečemu tako da to treba poštovati.  Po meni, šta ću slušati zavisi od mog raspoloženja. Jedino na što mogu apelirati jeste da ljude ne procjenjuju prema onome šta slušaju jer to može biti odraz trenutnog raspoloženja, bez obzira radilo se o klasičnoj ili drugoj vrsti muzike iako razine kvalitete muzike sigurno postoje.

Neko shvata i simpatizira muziku kompozitora i pjesnika koji svojim  umijećem znaju prenijeti poruku dok neko simpatizira muziku pjesnika koji teže ‘komercijalnom’ muzičkom izražaju. Razlika je naravno u trajnosti i kvaliteti takvog djela. Prvo živi znatno duže od drugog.